Clochards in Parijs: een vergeten volk

Frankrijk staat bekend om haar verfijnde kookkunsten, de prachtige wijngaarden en haar rijke historie. De hoofdstad, Parijs, staat bekend als de stad van de liefde. De plek waar je op een terras met een rood-wit geblokt tafelkleed, onder het genot van een glas wijn en een vers stokbrood je geliefde ten huwelijk vraagt, met de Eiffeltoren als stille getuige. Maar onder deze mooie stad heeft kaarslicht een hele andere betekenis. De plek waar clochards hun handen warmen aan het vuur van in brand gestoken olietonnen.

Een zwerver in Parijs

‘Bonjour’ mompelt een Franse dakloze terwijl hij vragend zijn hand ophoudt. Naast hem ligt een kartonnen doos waar een kleine hond op ligt te slapen. Hij heeft niet veel meer nodig dan zijn hond en een winkelwagentje met een slaapzak en half geopende verpakkingen met etenswaren. Achter hem gaan de deuren van een viersterren restaurant open, hij zal snel worden weggestuurd.

Clochards als cultuurverschijnsel

Frankrijk staat behalve haar mode, kunst en wijn ook bekend om de vele clochards die al dan niet slapend onder bruggen en op bankjes bivakkeren. Er heerst zelfs een heuse subcultuur op de onderste laag van de grotere steden. Soms verstoppen groepen zwervers zich in ongebruikte riolen, waar soms tentenkampen ontstaan. Met de migratiegolven van de afgelopen decennia groeit het aantal daklozen aanzienlijk. Zo ontstaat er een wereld onder de glans van het chique Parijs.

Een vergeten volk

Niemand lijkt zich te bekommeren om de vele clochards in de stad, de carrièrejagers, modeontwerpers en topkoks willen niet geassocieerd worden met mensen op de laagste trede van de maatschappelijke ladder, dus wordt dit volk genegeerd, verstoten en vergeten. Maar er zijn ook mensen die het de moeite waard vinden om tijd te steken in de vele daklozen in de stad. Kappers die eens per week gratis knippen, restaurants die doggybags uitdelen en journalisten die graag een item schrijven over het leven op de Franse straten. Elke grote stad heeft zwervers, maar het lijkt alsof het in Parijs een cultuurverschijnsel is.

Clochards horen bij Parijs

In films en boeken worden de clochards van Parijs geromantiseerd, en misschien ook wel terecht. Parijs zou Parijs niet zijn zonder een dakloze die op een bankje in het park ligt te slapen, bedekt onder een dikke versie van ‘Le Parisien’. Maar het zijn ook mensen, mensen die ooit een gezin hadden en genoten van het leven in de Franse hoofdstad. En misschien doen ze dat nu nog steeds, het blijft de stad van de liefde.