Op de app, op de app

Het begint me steeds meer op te vallen hoeveel en hoe vaak mensen met hun smartphone bezig zijn. Je zou er een leuke tekst op kunnen maken, op de melodie van ‘Op de step’ van Wim Sonneveld: “Op de app, op de app. Ik ben zo blij dat ik ‘m heb.”

Vanmorgen viel ’t me weer eens op toen ik een ruimte binnen stapte waar zo’n vijftien mensen zaten. Bijna iedereen zat op die paar vierkante centimeter scherm in zijn of haar hand te kijken, hoofd naar beneden geknikt. Het antwoord op mijn goedemorgen kwam er gelukkig wel. Daarna dook iedereen weer op zijn schermpje. Bijna iedereen. Alleen de vrouw naast wie ik ging zitten niet. Ik kon me nog net inhouden om te vragen of ze geen smartphone had.

In het openbaar vervoer is het al veel erger. Vroeger was niet alles beter maar had je wel regelmatig leuke gesprekken in de trein. Tegenwoordig zie je naast het oerwoud van smartphones een hele serie laptopschermen en hier en daar een e-reader. Hoe vaak zie je nog iemand een boek lezen, een studieboek bekijken of de krant doorbladeren? Ik denk wel eens: “hoe zouden mensen reageren als ik gewoon eens een gesprek begin?” Zullen ze me totaal verbaasd aankijken? Of zullen ze ’t wellicht heel leuk vinden? Of houden ze ’t af omdat andere schermgebruikers misschien heel raar op gaan kijken?

Als ik ergens ga zitten, kijk ik vaak gewoon om me heen. Daardoor valt het me natuurlijk extra op hoeveel mensen hun smartphone maar niet los kunnen laten. Het is toch te hopen dat hun hand er niet naar gaat staan. Sinds 1 juli hebben we natuurlijk het verbod om je smartphone al fietsend te gebruiken. Een goeie zaak vind ik, al is het maar vanwege de veiligheid. In de grote stad waar ik woon wemelt het van de fietsers, waarvan heel veel studenten. Ik zie ’t vaak net goed gaan, heel vaak zelfs en vraag me wel eens af hoe vaak het fout gaat. Regelmatig zie ik iemand bellend bij zijn fiets staan en minder mensen hebben hun mobiel in hun hand. Oortjes in of koptelefoon op, dat is wel een groeiend fenomeen dat de veiligheid weer niet echt ten goede komt.

Maar goed, terug naar de displays. Wat is het toch dat mensen steeds meer met hun smartphone bezig zijn? Zijn ze bang iets te missen? Willen ze altijd bereikbaar zijn, snel reageren en verwachten ze dat ook van een ander? Of is het ook een vlucht? Een vlucht voor menselijk contact? Voelt het voor hen veiliger om zich achter hun telefoon te verbergen, waardoor ze een goede redenen hebben om niet het gesprek aan te gaan?

Wat is jouw reden om veel met je smartphone bezig te zijn? En: hoeveel uur kan jij zonder smartphone?