Geen producten in de winkelwagen.
Er is een nieuwe kinderziekte in Europa het berustingssyndroom. Een Oscar genomineerde documentaire legitimeert de ziekte welke enkel kinderen treft van asielzoekers. Sommige zijn sceptisch over de nieuwe psychiatrische aandoening welke vrijwel uitsluitend onder vluchteling kinderen in Europa te vinden is. De ‘ziekte' komt vooral voor in Zweden, het enige land ter wereld dat de ziekte erkent.
Hollywood zit er natuurlijk bovenop, zelfs wanneer dit waarschijnlijk zal lijden tot nog meer potentiële al dan niet echte slachtoffers. Dat “Life Overtakes Me” genomineerd is voor een Oscar zal trouwens niemand verbazen. De documentaire speelt immers in op de fascinatie van filmmakers en activisten. Psychische problemen van kinderen, dat is natuurlijk geweldig documentaire materiaal.
berustingssyndroom is een vrij mysterieuze aandoening waar voor 1990 nog nooit iemand ziek van was geworden. Zoals we al schreven alleen in Zweden kun je er ziek van worden gezien dat het enige land is dat de ziekte erkent. In de pagina's van de Scandinavische medische bladen en columns van de kranten is het debat nog steeds gaande over de vraag: Is het psychologisch, fysiek of heeft het vooral met sociale aspecten te maken?
“Life Overtakes Me” laat het verhaal zien van migranten, voornamelijk uit Oost-Europa voordat ze naar Zweden vertrekken. De migranten reageren vervolgens op het falen van hun ouders om asiel te krijgen en vervallen in een catatonische staat.
Ze weigeren te praten, soms zelfs hun ogen te openen en uiteindelijk vallen ze in een permanente slaap of coma.
Volgens een sympathisant film criticus is het verhaal niet veel anders dan “Sneeuw Witje en de zeven dwergen,” vallend onder de vloek van de boze koningin valt de Princes in een permanente slaap.
De vloek van de Princes kan alleen genezen worden door de liefde van een knappe prins. In contrast, de vluchteling kinderen welke het Berustingsyndroom hebben worden enkel beter wanneer hun familie een permanente verblijfsvergunning krijgt.
Net als de Princes ontwaken de kinderen praktisch magisch zodra ze horen dat hun familie permanent in Zweden mag blijven.
Politieke diagnose
Hoewel dit alles voor sommige wel erg opvallend lijkt is er in Zweden toch reden genoeg om de ziekte serieus te nemen. Het Zweedse televisie station SVT heeft echter wel aangegeven dat in ieder geval een kind in de documentaire een hoax bleek uit te voeren voor haar ouders.
Er bestaat geen twijfel dat, geconfronteerd met pijnlijke condities sommige kinderen een zekere mate van terugtrekking ervaren van de externe realiteit. Het zichzelf afsluiten van de buitenwereld dient als een mechanisme om het zelf te beschermen. Dit mechanisme komt bij sommige kinderen in actie zodra de omstandigheden erg lastig zijn voor het kind. De teleurstelling is zo groot dat afsluiting de enige oplossing lijkt. Niet vreemd is het dan ook dat de ziekte enkel voorkomt bij afgewezen asielzoekers zou je kunnen stellen.
In eerste instantie zou de conditie van het berustingssyndroom gezien moeten worden als een roep om hulp en aandacht van het kind. Net als zelfbeschadiging, is de impuls om een zekere mate van controle over iemands omstandigheden uit te oefenen waarschijnlijk de belangrijkste oorzaak van de verspreiding van dit syndroom.
Echter het syndroom is niet simpel enkel een psychologische ziekte. Voor alle betrokken partijen:
- De kinderen
- De Ouders
- De case manager
- De migratiedienst
is het volgens de Australische psychiater Tanveer Ahmed vooral een “politieke diagnose.” Het opstellen ervan, het bestaan ervan als een specifiek genoemde voorwaarde, is een prestatie van politieke belangenbehartiging als een uitkomst van psychologische uitwerking. Geen wonder dat deze toestand sociaal besmettelijk is gebleken en zich snel heeft verspreid naar andere delen van de wereld waar migranten de vluchtelingenstatus eisen.
De claim van asielzoekers uit Nauru welke naar Australië willen gaan van het hebben van de ziekte is volgens Ahmed een goed voorbeeld van “globalisatie van de gedraging van vluchtelingen ziekte.”
Zonder twijfel is het politiek gezien voor voorstanders van het helpen van vluchtelingen slim om te wijzen op het trauma van vooral de kinderen. berustingssyndroom dramatiseert het extreme antwoord van kinderen op voor hen extreme condities.
Niet alle publiciteit is goede publiciteit
Hoewel ik alle sympathie heb met kinderen die in wanhopige omstandigheden duizenden kilometers van hun thuisland zijn achtergebleven, ben ik minder liefdadig voor de motivaties van de filmmakers. Hollywood net als alle andere professionals welke zich bezig houden met communicatie weten maar al te goed hoe het woord “kind” mensen aandachtig laten luisteren.
Wijs op het morele aspect wat we hebben ten opzichte van getraumatiseerde en zieke kinderen en velen van ons zullen gillen dat er “iets moet gebeuren.”
Alleen de meest harteloze zielen zullen hun schouders ophalen bij verhalen over kinderen welke zich in een comateuze staat bevinden.
De dramatisatie van de kinderen in een comateuze staat zal de kijker van “Life Overtakes Me” toch snel een naar gevoel geven. Het zal misschien zelfs helpen om meer kinderen een Zweeds of Australisch paspoort te laten krijgen.
Mochten we er vanuit gaan dat de ziekte geen hoax is, zoals de documentaire ons graag doet geloven, het creëren van een medische conditie voor migranten families maakt de situatie misschien alleen maar erger.
Het gevaar bestaat dat door de aandacht op deze aandoening te vestigen, deze zodanig wordt genormaliseerd dat kinderen ongewild worden uitgenodigd om ziek te worden. En misschien veel ernstiger ziek dan voorgaande slachtoffers.
We zien hier al voorbeelden van bij de door de media gedramatiseerde zelfbeschadiging wat intussen genormaliseerd is. Het heeft ertoe geleid dat steeds meer mensen (vooral jongeren) het zijn gaan doen. Ook films en documentaires over zelfmoord lijden vaak ongewild tot meer slachtoffers.
Bekijk ook:
Plaats een reactie