Dit zijn de uitvaartrituelen in andere culturen

Doodgaan hoort bij het leven, en bij de dood hoort afscheid en rouwverwerking. Iedereen gaat daar anders mee om, elke religie en cultuur heeft haar eigen manier om afscheid te nemen van een overleden dierbare. Maar hoe doen ze dat in andere culturen? We hebben een paar uitvaartrituelen in andere culturen op een rijtje gezet. 

Caribische uitvaart

Het grootste deel van de bevolking in de Cariben is Rooms-katholiek. Op de dag van de uitvaart gaat de hele familie naar de kerk voor een mis, waar de overledene wordt herdacht. Er wordt over het algemeen gekozen voor een begrafenis. Daarna stoppen de nabestaanden persoonlijke briefjes en spullen in de kist en lopen ze met de kist een rondje om het huis van de overledene, waarmee het afscheid definitief wordt. Een Caribische uitvaart kent acht dagen van rouw, waarbij gegeten, gedanst en gezongen wordt. Hierna doen de nabestaanden alle ramen open en zingen ze de woorden ‘manda spirut bai' (stuur de geest weg). Met deze woorden is de uitvaart rond.

Surinaams Creools

Dansen is de kern van een Surinaams Creoolse begrafenis. De avond voor de uitvaart staat in het teken van een dodenwake. Familieleden komen bij elkaar en eten, drinken, bidden en zingen samen. De volgende dag volgt er een plechtigheid in een uitvaartcentrum. Iedereen dient witte kleding te dragen. Na deze plechtigheid wordt de kist met de overledene dansend naar de laatste rustplaats gebracht. De kistdragers dansen op een bepaalde manier, dit om boze geesten te verjagen. De familieleden zingen en dansen achter de kist aan, dit wordt gezien als een vorm van rouwverwerking. Door te zingen en te dansen denkt men minder aan de pijn van het verlies, en kan de ziel van de overledene zonder verdriet naar de eeuwigheid.

Joodse uitvaart

In tegenstelling tot veel andere uitvaarten zijn bloemen tijdens een Joodse uitvaart niet toegestaan. Nabestaanden dienen steentjes bij het graf neer te leggen. Op deze manier wordt de overledene niet vergeten. Tijdens een Joodse begrafenis heerst vooral veel somberheid en soberheid. Men dient de nabestaanden pas te troosten als het lichaam is begraven, omdat men van mening is dat de dode eerst moet worden gerespecteerd voordat de levenden worden getroost. Na de rouwdienst gooien de nabestaanden ieder drie scheppen zand op de kist. Bij orthodoxe Joden mogen alleen mannen dit doen. Er wordt tijdens een Joodse begrafenis vooral zwarte kleding gedragen.

Islamitische begrafenis

Op de dag van de uitvaart tijdens een Islamitische begrafenis komen nabestaanden bij elkaar in een moskee waarbij de aanwezigen drie rijen vormen, voor mannen, vrouwen en kinderen. Dan begint het gebed. De overledene dient binnen 24 uur begraven te worden. Er zijn geen bloemen toegestaan. Het lichaam wordt op rituele wijze gewassen, waarna het in een witte doek wordt gehuld. Er komt tijdens een Islamitische begrafenis geen grafkist aan te pas. Daarna wordt het lichaam op de rechterzij begraven, met het gezicht richting Mekka. Elkaar condoleren met het verlies is meteen gebruikelijk, dit omdat moslims van mening zijn dat het blijven hangen in verlies de pijn verergert. 

Chinese uitvaart

Voorouders spelen een prominente rol tijdens een Chinese uitvaart. Er staat vaak ook een bordje met namen van voorouders naast de foto van de overledene. De overledene wordt eerst gewassen en voorzien van meerdere lagen kleding, voor de lange reis naar het hiernamaals. De oudste zoon doet wat rijst in de mond, als laatste maaltijd. Daarna komt familie kijken, als de kist gesloten wordt kijkt men weg, om te voorkomen dat de ziel met hen meegaat. Dagen voor de begrafenis komt men samen om het lievelingseten van de overledene te eten en wordt er wierook gebrand. Alle lichten gaan aan, zodat de geest afscheid kan nemen. De familie gaat in het wit gekleed, de Chinese kleur van rouw. Tijdens deze Chinese uitvaart steekt men vuurwerk af om boze geesten te verjagen en de geest van de overledene te begeleiden naar de eeuwigheid.